چه خوش بُوَد که شبی یاد دلستان باشیم رفیق کُنجِ دل و هم زبان جان باشیمدل از هوای گل و طَرف گلستان بِکَنیم اسیر سلسله ی زلف باغبان باشیماسیر موی توام ، غبار کوی توام
ز چشم سرخوش ساقی شراب ناب کشیم ز کنج میکده فارغ از این و آن باشیمکتاب قصه ی دلدادگی چه شیرین استخراب لیلی و مجنونِ داستان باشیمرکوع و سجده به ابروی یار مُغتَنَم استنماز عشق بخوانیم و قدردان باشیماسیر موی توام ، غبار کوی توام
وصال ناز کف پای آن صنم ای دوست میسّر است اگر خاک آستان باشیمبیا ز دُردِ ته کاسه ی فنا بگذر که سرخوش از قدح عیش جاودان باشیمز قطره چشم فروپوش و دل به دریا زنکه جرعه نوش می بحر بی کران باشیماسیر موی توام ، غبار کوی توام