چه خوش بُوَد که شبی یارِ دلستان باشیرفیقِ کُنج دل و هم زبان جان باشیدل از هوایِ گُل و طرفِ گلستان بکَنیداسیر سلسله ی زلفِ باغبان باشیاسیر موی توام ، غبار کوی توام
ز چشم سرخوش ساقی شراب ناب کِشیز کنج میکده فارغ از این و آن باشیکتاب قصّه ی دلدادگی چه شیرین استخراب لیلی و مجنون داستان باشیرکوع و سجده به ابروی یار مغتنم استنماز عشق بخوانی و قدردان باشیاسیر موی توام ، غبار کوی توام
وصال نازِ کف پای آن صنم ای دوستمُیسّر هست ، اگر که خاک آستان باشیبیا ز دُرده ته کاسه ی فنا بگذرکه سرخوش از قدح عیش جاودان باشیز قطره چشم فرو پوش و دل به دریا زنکه جرعه نوش مِی بحر بی کران باشیاسیر موی توام ، غبار کوی توام