مقیم خاک سر کوی گلعذارم منکجا روم که گرفتار زلف یارمدگر به هیچ نگاری نمیدهم دل راکه مست عشق نگارم پی نگارم مناسیر آن یارم خراب دلدارماسیر آن یارم خراب دلدارم
چه میشود که خزان بگذرد بهار شوددر انتظار گل و حسرت بهارم منز شوق زلف کجش ترک خانمان گفتماسیر غربت و آواره از دیارم مناسیر آن یارم خراب دلدارماسیر آن یارم خراب دلدارم
فراق نرگس سرمست تو میکُشد ما رابیار باده که در کوی دل خمارم منکنارِ من منشین ور نه رَنجِه میگردی که خستۀ غم ایّام روزگارم منسُرور ، در دل من نیست بی تماشایت بیا که در غمِ عشقِ تو سوگوارم مناسیر آن یارم خراب دلدارماسیر آن یارم خراب دلدارم
به عشق اینکه کنار رخ تو بنشینم ز خلق و صحبت بیگانه بر کنارم منمرا چه کار به دشت است و آب و آبادی که مرغِ وحشیِ دامانِ کوهسارم منمرا چه کار به سامان و خانمان باشد که چون نسیم در این شهر رهگذارم مناسیر آن یارم خراب دلدارماسیر آن یارم خراب دلدارم