مدّعی گو کم کن این افسانه را پند بی حاصل مده دیوانه راکار عاقل رازها بنهفتن استکار دیوانه پریشان گفتن استلیکن اندر مشرب فرزانگان همرهی صعب است با دیوانگان+++++++
می پرستم می پرستم یا حسیناز خم عشق تو مستم یا حسینمن ندانم کیستم یا چیستمهر چه هستم از تو هستم یا حسینخلق اگر دل بر گدایان بسته اندمن گدای شه پرستم یاحسیننام تو بر لوح دل بنگاشتمدر حجابات الستم یا حسین+++++++
ما جلوه گاه نور خداوند داوریمنورٌ مُحاط پرتو الله اکبریمکهنه حریف وادی عشقیم کز ازلبا قَرقَف ( 1 ) صراحی عشقش قلندریمدُردی کشان میکده از دُردِ دَردِ عشق دُردی کِشند دُردی دَردیم جوهریمچهار اُسطُقُس ( 2 ) کجا بشود سدِّ راه ماما طائران گلشن قِدّیس دلبریمنی نی خدا نِه ایم وِرا نیز ملحقیمما عاشقان حضرت عبّاس حیدریم+++++++
نـــه مراست قدرت آن کــه دم زنـم از جلال تـــو یــــا علـــــــــــینـــه مــرا زبان کـــه بیان کنـم صفت کمال تــــو یــــا علـــــــــــــیشده مـات عقـل موحدین همـه در جمال تــــو یـــــا علـــــــــــــــیچو نیافت غیـر تــــو آگهی ز بیان حـال تــــو یــــا علــــــــــــــــــــینبرد بـــه وصف تـــو ره کسی مگر از مقال تـــو یــــا علـــــــــــــــیهلـه ای تجلی عارفان تــــو چه مَطلَعی تــــو چه مَنــــــــــــــــــظَریهلـه ای مُوَلَّه ( 3 ) عاشقان تــــو چه شاهدی تــــو چه دلبــــــــــــــــریکــه ندیده ام بــه دو دیده ام چو تـــو گوهری چو تـــو جوهــــــریچه در انبیاء چه در اولیاء نـــه تـــو را عَدیلی و همســــــــــــــــریبـــه کدام کس مَثَلت زنـم کـــه بـود مثال تــــو یــــا علـــــــــــــیچو عقول و اَفئِده را نشد ملکوت ســر تــــو مُنکَشِــــــــــــــــــــفز بیـان وصف تــــو هـــر کسی رقـم گمان زده مختلـــــــــــــــــــفهمه گفته انـد و نگفته شـد ز کتاب فضل تـــو یـک الــــــــــــــــففُصحای دهـر بــــه عجـز خـود ز اَدای وصف تــــو مُعتَـــــــــــــــرفبُلغای عصر بـــه نـطق خود شده انــد لــال تــــو یــــا علــــــــــــــیتوئی آن کـــه در همه آیتی نگری بـــه چشم خدای بیــــــــــــــــنتوئی آن کــه از کَشَفُ الغِطا نشود تـــو را زیاده یقیـــــــــــــــــــنشـده از وجود مقدّست همـه سِـــرِّ کَنـــز خفـــا مبیـــــــــــــــــــنزچه رو دم از اَنَـــا رَبّکم نزنی بـزن بـــه دلیل ایـــــــــــــــــــــــــنکـــه بـــه نــور حــق شده منتهی شرف کمال تــــو یــــا علـــــــــیتوئی آن کـــه مستی مــــا خلق شده بــــر عطای تــــو مستـــــــدلز محیط جــود تـــــو منتشر قطرات جــان رَشَحــــــــــــــــــــاتِ دلبـــه دل تــــو چون دل عالمی ، دل عالمی شده متصــــــــــــــــــلنــه همین منم ز تـــو مشتعل ، نــه همین منم بــه تـــو مشتغـــلدل هــر کــه مینگرم در او ، بـود اشتعال تـــو یــــا علـــــــــــــــیبـــه مِــیِ خُــمِ تــــو سرشته شـد گل کَأسِ جـان سبو کشـــــــــانز رَحیقِ ( 4 ) جـام تــــو ســر گِران سَــرِ ســر خوشان دل بیهُشـــــــــانبــــه پیالۀ دلِ عارفان شده تُـرکِ چشم تــــو مِـــی فِشـــــــــــــاننــه منم ز بادۀ عشقِ تـــو هِلهِ مست و بیدل و بــی نشـــــــــــــانهمه کس چشیده بـــه قدر خود ز مِیِــ زلال تـــو یــــا علـــــــــــــینــــه همین بـس است کـــه گویمت بــــه وجود جـود مُکرَّمــــــــینــــه همین بـس است کـــه خوانمت بــــه ظهور فیض مُقدَّمــــــیتــــو منزّهی ز ثنای مــن کـــه در اوج قدس قدم نهـــــــــــــــــــیبــــــه کمــال خویش معرفی بــــــه جلــال خویش مسلمــــــــــــینـــه مراست قدرت آن کــه دم زنـم از جلال تـــو یــــا علـــــــــــیتوئی آن کـــه میـم مشیتت زده نقش صورت کاف و نــــــــــــــونفلک و زمین بـــه اراده ات شده بــی سکون شده بــــا سکــــــونبـــه کتاب علم تـــو مندرج بـود آن چه کـانَ و مـــا یکـــــــــــــــونتوئی آن مصوّر مـــــا خَلَـق کـــه مِـــن الظَّواهِرِ و البُـــــــــــــــــطونبــود ایــن عوالم کُـــن فَکان، اَثَـــر فعال تــــو یـــــا علــــــــــــــــیتـــــو همان درخت حقیقتی کــــه در ایـــن حَدیقۀ دنیـــــــــــــویز فروغ نـــور تـــــو مشتعل شـده نــــار نَخلِـۀ موســــــــــــــــــویاَنَـــا رَبّکم تــــو زنـی و بـس بـــه لسان تازی و پهلــــــــــــــــــــویز تـــــو در لسان موحدین بـــود ایـــن ترانۀ معنــــــــــــــــــــــویکــه اَنَـــا الحَق است بـــه حـقِّ حـق ثمـر نهال تـــو یــــا علــــــــــــیتوئـی آن تجلّـی ذوالمَنَن کــــه فروغ عالــم و آدمـــــــــــــــــــــــیز بـروز جلوه مـــــا خَلَـق بــــه مقام و رتبه مُقدّمــــــــــــــــــــــــیهلـه ای مشیّت ذات حــق کـــه بــــه ذات خویش مسلمـــــــــــــیبــــــه جلــال خویش مجلّلی ز نــوال خویش منعمــــــــــــــــــــــیهمه گنـج ذات مقدست شده ملک و مـال تــــو یــــا علــــــــــــــیتــــو چه بنده ای کـــه خدائیت ز خداست منصب و مرتبـــــــــــترسدت ز مایــۀ بندگی کــــه رسـی بـــــه پایــۀ سلطنـــــــــــــــتاحدی نیافت ز اولیاء چو تــــو ایــن شرافت و منزلـــــــــــــــــــــتهمـه خاندان تـــــو در صفت چو تواند مشرق معرفـــــــــــــــــــتشده ختم دورۀ علم و دین بـــه کمال آل تـــو یــــا علـــــــــــــــــیتــــو همان ملیک مهیمنی کـــه بهشت و جنّت و نـــه فلـــــــــــــکشــده ذکـــر نــــام مقدست همــه ورد اَلسنه ملـــــــــــــــــــــکپی جستجوی تــــو سالکان بــــه طریقت آمده یــک بــــه یــــــــکبـــه خـدا کـــه احمد مصطفی بـــه فلک قدم نـزد از سَمَـــــــــــکمگر آن کــه داشت در ایـن سفر طلب وصال تـــو یــــا علـــــــــــیتوئی آن کـــه ذات کسی قرین نشده است بـــــا احدیّتـــــــــــــتتوئــی آن کـــــه بــــــر احدیتت شــده مستند صمدیّتـــــــــــــتنرسیده فــردی و جوهری بـــــــه مقـــام منفردیّتــــــــــــــــــــتنشناخت غیـــــر تـــــــو هیــــچ کــــس ازلیّتت ابدیّتــــــــــــــــتتـــو چه مبدأی کــه خبـر نشد کسی از مـآل تـــو یــــا علـــــــــــــیتــــو کـــه از علایق جـان و تـــن بـــه کمال قدس مجــــــــــــــردیتـــــو کــــه بـــــر سرائر معرفت بـــــه جمال اُنـس مخلـــــــــــدیتــــو کـــه فانی از خود و متّصف بـــه صفات ذات محمــــــــــــــدیبـــــه شئون فانـی ایـــن جهان نـــــه معطلی نـــــه مقیّــــــــــــدیبــود ایــن ریاست دنیوی غـــم و ابتهال تــــو یـــــا علــــــــــــــــیتــــو همان تجلی ایزدی کـــه فـراز عرشی و لـــــا مکـــــــــــــــــاندهد آن فواد و لسان تـــو ز فروغ لـوح و قلـم نشـــــــــــــــــــــانخبـری ز گردش چشـم تــــــو حرکات گردش آسمــــــــــــــــــــانتــــو کـــه رد شمس کنـی عیان بــــه یکـی اشاره ابـــــــــــــــرواندو مسخر آمده مهـر و مــه هله بـــر هلال تـــو یــــا علــــــــــــــــی+++++++
آن کیست کاز او صفحه عشاق مُذَهَّب ( 5 )آن کیست که بر گلشن قدّیس مرتّبآن کیست که محراب دو ابروی کمانشمسجد به مَلَک ، مُلک و مَلَک را همه مطلببر پرتو سَبحات جلالی چو سینجلزان بر فلک عِزّ و جلالت زده مِضرَب( 6 )شیرانه و شیر اوژن و شیر افکن و شیریچون شیر خدا شَرزِه و غرّان و مجرّبتفتیده و توفنده و در هم شکنندهطوفان زدۀ بحر بلا حضرت زینب(1) - قَرقَف : می ، شراب(2) - چهار اُسطُقُس : چهار عنصر ، آب و آتش ، باد و خاک(3) - مُوَلَّه : دل داده ، شیفته(4) - رَحیقِ : شراب صاف و بدون ناخالصی(5) - مُذَهَّب : زر اندود شده (6) - مِضرَب : خیمه بزرگ