جابر عابدی
چاوش محرم
دل مـــــن بـــــــه شــوق رویــت خبــــر از جهــان نــــــــــــــداردکـــــــه جهــــان نصیــب آن بـــــــاد کـــــــه دلستان نـــــــــداردگل بـــــاغ هــــــر چه زیباست نشــان دلبــــر ماســــــــــــــــــتکــــــه چه دارد آن کــــــه عشــق رخ باغبـان نـــــــــــــــــــــداردابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح
ز فــــراغ لالــــــه رویــــی شــــده چشـــم مــــــن چو جویـــــــــیرخ زرد مـــــن عیـــان اســـت و دگر بیــــان نـــــــــــــــــــــــداردز گل بهشت رویـش ز بهــــار رنـــگ و بویـــــــــــــــــــــــــــــــشدل مـــــــن شــــده بهـــاری کـــــــه دگر خــــزان نــــــــــــــداردابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح
چه خـوش اســت جــــان عاشـق کــــــه گذشت از دو عالـــــــــــمکــــــه بـــــــه ایـــــن دلــــی نبنـدد نــظری بـــــــه آن نــــــداردنشــــدی اسیـــــــر رویـــــش نبـــــــری رهـــــــی بـــــــــــه کویــــشهمــــه کــــس نشانـی از آن گل بــــــی نشــان ندارنــــــــــــــــدچه خــوش اســــت بـــــــی نوایـــی ســــــر کـــــوی او گدایـــــــیدهـدت نـــــــوا ز جایــــی کـــــــه کســــی گمــــان نـــــــــــــداردعجـــــــب اســـــــت حــــــــال دیوانــــه و وصــــــف گلعـــــذارانکــــــه میـــان گلستان اســـت و بـــــــه دل فغـــان نــــــــــــداردابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح ابا صالح