زلف خدا بر شانۀ آن گل تماشایی بُودلبخند آن زیبا صنم فردوس زیبایی بُودیابن الحسن آقا بیا ، یابن الحسن آقا بیا
گیسوی یوسف عاقبت دام زلیخا میشودهم خانۀ مجنون شود هر دل که لیلایی بُوداینجا نباشد جای ما بگذر ز یار بی وفاخاطر مده جز بر رخ یاری که آنجایی بُودگیسوی پرتابش ربود در هر کجا هر دل که بُود در عشق او ما را کجا تاب شکیبایی بُودجز آن کمان ابرو کجا یابی نگاری دلربادل کِی برد از ما مگر چشمی که شهلایی بُودیابن الحسن آقا بیا ، یابن الحسن آقا بیا
مرغ دل دیوانۀ من بیقراری می کُنددر خانه کِی گیرد قرار کبکی که صحرایی بُودعقل و دل و دین مرا با غمزه ایی غارت نمود چون که نگاه مست او سرگرم یغمایی بُود غیر از دل و دلبر مگو جز ساقی و ساغر مگوباور مکن حرفی مگر زان لب که مینایی بُودطوبای باغ پادشاه ِکی مینشیند با گیاه برچید اگر دامن ز من از سرو بالایی بودیا بن الحسن آقا بیا ، یا بن الحسن آقا بیا