ای زیبا رخ شب فراق تو مگر سحر نداردچون جز حسرت درخت باغ عمر من ثمر نداردخون میگریم فغان که اشک چشم من اثر نداردچون نی نالم مگر دل تو ای صنم خبر نداردمن میسوزم دل شکسته چاره ای دگر نداردکِی میشود ببینم رخسار ماه تویک گل بچینم از گلزار نگاه تومن مانده ام چه خواهد دیگر ز جان منابروی فتنه جو و چشم سیاه توکِی میشود در آیی یک شب به خواب من تا با خبر شوی از حال خراب منروز من از فراقت مانند شب بُودبر بام من بتابی ای آفتاب منتا کِی صبوری مُردم ز دوری ، تا کِی صبوری مُردم ز دوریتا کِی صبوری مُردم ز دوری ، تا کِی صبوری مُردم ز دوری
ای افسونگر ز دوریت بهار عمر من خزان شدرحمی آور بیا که در غمت ز دیده خون روان شداز آن روزی که آن صنم ز پیش چشم من نهان شد از این دوری وجود من ز درد و غصه ناتوان شد مُردم ای گل همان که بوده آرزوی تو همان شدعمرم به سر رسید ای زیبا نگار من هجرت به سر نیامد ای گلعذار منای گل به سرو قامت رعنای تو قسم بی تو صفا ندارد باغ و بهار منصبح و شبم سر آمد در جست و جوی تو دل آرزو ندارد جز آرزوی تودنیا و آخرت به چکار آیدم دگر آید اگر به دستم یک تار موی توتا کِی صبوری مُردم ز دوری ، تا کِی صبوری مُردم ز دوریتا کِی صبوری مُردم ز دوری ، تا کِی صبوری مُردم ز دوری
ای زیبا رو شدم اسیر تاب گیسوی سیاهت ای شهر آشوب کجا روم ز دام فتنۀ نگاهتتا کی هجران بیا بیا که من نشسته ام به راهتدر سر دارم حذر کنم ز تاب زلف چشم مستتدل رفت از دست چه میشود که دست من رسد به دستتدستم به تاب زلف سیاهت نمیرسدروز وصال طلعت ماهت نمیرسدطوبی کجا و سرو قد و قامتت کجا آرام جان من دل و دینم فدای توچشم از رخ بتان به هوای تو بسته امابرو کمان من دل و دینم فدای توتا کِی صبوری مُردم ز دوری ، تا کِی صبوری مُردم ز دوریتا کِی صبوری مُردم ز دوری ، تا کِی صبوری مُردم ز دوری